Jest to jedna z metod terapeutycznych, wykorzystywana do pracy z dziećmi z różnymi traumami i problemami. Czym ona właściwie jest i kiedy należy korzystać z jej pomocy? Tego dowiemy się czytając poniższy tekst.

Dogoterapia na terenie naszego kraju

W Polsce dogoterapia została rozpowszechniona w 1987 r. Jej rozgłos tak naprawdę nastąpił dopiero po 2000 r. Cztery lata później powstał Polski Związek Dogoterapii, za pomocą którego terapeuci z całego kraju mogli się zrzeszać i dzielić doświadczeniem oraz spostrzeżeniami. Dogoterapia określana jest także mianem kynoterapii. W 2006 roku powstały regulacje prawne i kodeks wymagań, dzięki którym dogoterapeuta mógł wykonywać pełnoprawny zawód.

Kto jest uprawniony do prowadzenia dogoterapii?

Osoby, które mogą wykonywać ten zawód muszą podporządkować się wymaganiom opracowanym przez Polskie Towarzystwo Kynoterapeutyczne. Dogoterapię prowadzą osoby odpowiednio wyszkolone, które są przygotowane do pracy z dziećmi jak i czworonogami.  Każdy specjalista musi wykazać się wiedzą dotyczącą nie tylko człowieka, ale i także charakteru i temperamentu psa. Dogoterapia jak i każda terapia z uczestnictwem zwierząt jest bardziej atrakcyjna w porównaniu do terapii z nieruchomymi pomocami. Uczestnicy tej terapii nie mają świadomości, że jest się leczonym, a po prostu czerpią radość z kontaktu z pupilem.

Kiedy korzystać z pomocy psich terapeutów?

Większe psy z bardziej wyraźnym temperamentem idealnie nadawać się będą do rehabilitacji dzieci po różnych wypadkach lub z schorzeniami układu ruchowego. Oczywiście bez odpowiednich ćwiczeń dziecko nie będzie się czuło lepiej, jednak obecność psiaka sprawi, że poddawane jest rehabilitacji. Skupia się na psie, jest nim zafascynowane przez co zapomina o bólu, towarzyszącym ćwiczeniom. Kontakt z czworonogiem sprawia, że dziecko staje się weselsze i prezentuje lepsze samopoczucie.

Mniejsze i spokojniejsze pieski idealne są do leczenia chorób o podłożu psychicznym i psychologicznym. Są doskonałe do terapii dzieci z autyzmem, zespołem Downa, stanami lękowymi, dziecięcym porażeniem mózgowym oraz depresją.